„Jak zagrać miłość, kto może grać miłość i jakie miłości chcemy widzieć na scenie teraz?” – pyta Klaudia Hartung – Wójciak reżyserka i dramaturżka spektaklu „jestem lekka jak rzęsa wiatru. pienię się. jestem piana.” 

Takie pytania stawiane przez twórczynię spektaklu dają kontekst i punkt odniesienia do jego rozumienia, choć wydaje się że jest ich dużo więcej. To też pytanie na przykład o kobiety, które znikają od końca lat 70. z repertuaru Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie i jego historii.

„Między badaniem a fantazjowaniem odnajdujemy inne historie teatru i kobiecego, odzyskując to, co dotychczas odrzucane: melodramatyczne, intuicyjne, żenujące, cielesne, abiektalne, naiwne, histeryczne, emocjonalne, campowe. Przejmując kategorie kulturowo i gatunkowo przypisywane „kobiecemu”, podążamy niedocenianymi ścieżkami emancypacji i peformansu” – piszę Klaudia Hartung – Wójciak o „jestem lekka…”. 

W spektaklu wykorzystano cytaty, nagrania, zdjęcia i fragmenty scenariuszy wybranych spektakli i projektów z ostatnich 135 lat (1886 – 2021). Zgodnie z koncepcją twórczyni w „jestem lekka…” „kobiece” narracje rozumiane są nie tylko jako tworzone przez kobiety, ale przede wszystkim jako pewien rodzaj wrażliwości, relacyjności i otwartości. 

 

 

 

Klaudia Hartung-Wójciak – reżyserka i dramaturżka. Absolwentka reżyserii Akademii Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego w Krakowie. Wyreżyserowała spektakle: „Ach, jeżeli przyjdę dać, tak okrutne, moje ostatnie pożegnanie” (Teatr Polski w Bydgoszczy, 2021), „VHS/ Visual Homemade Stories” (Teatr Nowy Proxima, 2020), „Święto wiosny na aturi i mimozy wstydliwe” (Instytut Teatralny, Placówka, Teatr SOHO, Ogród Botaniczny UW, 2020), „Solaris” (Teatr Ochoty, 2020), „Manat. Romans podwodny” (Komuna Warszawa, 2019), „Chinka” (TR Warszawa, 2018), „Dziki „ (Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2018), „Szukając Romea” (Teatr Bagatela w Krakowie, 2018), współautorka i współreżyserka instalacji performatywnej „Przedwiośnie. Ćwiczenia z wyobraźni historycznej” (Teatr im. J. Osterwy w Lublinie, 2017). Dramaturżka m.in. przy spektaklach: Cezarego Tomaszewskiego: „Paria. Opera egzotyczna” (CSW Warszawa, 2018), „Cezary idzie na wojnę” (Komuna Warszawa, 2017), „Gdyby Pina nie paliła, to by żyła” (Teatr im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2017); Piotra Peszata: „Supergallery” (Akademia Muzyczna w Krakowie, 2020). Nagrodzona m.in. w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2019), Konkursie im. J. Dormana (2018), Forum Młodej Reżyserii w Krakowie (2016). Zdobywczyni Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu KORCZAK 2019 oraz Grand Prix 12. Koszalińskich Konfrontacji Młodych m-Teatr (2021), laureatka V edycji programu Instytutu Teatralnego „Placówka” (2019). Stypendystka Miasta Krakowa (2018), stypendystka Miasta Warszawy (2020), rezydentka Komuny Warszawa (2019), współinicjatorka Pracowni Dramaturgicznej (AST Kraków), współzałożycielka i członkini kolektywu Nostalgic Boys.

 

 

 

"jestem lekka jak rzęsa wiatru. pienię się. jestem piana."
Historia teatru w praktyce inspirowana materiałami z archiwum Teatru im. J. Osterwy w Lublinie oraz Adrianą Lecouvreur E. Legouvego, E. Scribe'a i F. Cilei